اثر Mojgan Sharbaf

انتشارات: هنوز براى گرفتن مجوز اقدام نکرده ام

تعداد صفحه: ١٠٦

ژانر: عاشقانه، فلسفه، داستان

جنسیت صدای مناسب: زن

سن صدای مناسب: میانسال

درباره‌ی کتاب: روايت قصه اى است در زمان جنگ ايران و عراق تركيبى از عشق، جنگ،قدكشيدن و بزرگ شدن،مرگ ،زن بودن و تأثير رويداد هاو ديگران در زندگى با نثرى كه كمى شاعرانه و كمى هم فلسفى است.

گزیده‌ای از متن کتاب: از سال‌های جنگ فاصله گرفتیم. سوژه‌ها عوض شدند. مردم کم‌کم به زندگی عادی خود باز‌گشتند، سال‌های مبارزه بایگانی شد. نام مبارزین از یاد رفت و همه بتدریج یاد گرفتند چگونه روی خود را از دیدن ویرانی‌ها برگردانند. ادبیات جنگ که تا آن روز خودش را در شعر و نثرهای شورانگیز نمایان کرده بود به شکل دیگری خودش را به رخ می‌کشید، در قالب هنر روی تابلوهای آبستره و رنگ و روغن و یا در موزه‌های جنگ، و البته که تنها هنر می‌توانست موضوعی را که وسعت و عمق‌اش قابل بیان نبود را به چیزی قابل بیان تغییر دهد. جنگ با همه‌ی زمختی‌اش، در جریانی شکوهمند در مقابل دید همگان قرار گرفت و تعریفش را به آرشیو، عکس و گاه ابزارهای سطحی تقلیل داد، حتی توانست سوژه‌ی فیلم‌های کمدی‌ باشد تا بنگاه‌های پول‌سازی را رونق دهد. تبعات جنگ که مرگ، کشتار و خونریزی بود، به داستانی تبدیل شد، چون تنها قصه‌ها هستند که می‌توانند جرم اتفاقات واقعی را در زندگی کم کنند. حقیقت با آن‌ها سبک‌تر می‌شود و حتی طعم تلخ‌اش کمتر به نظر می‌آید. اما این اتفاق برای ما آنقدر بزرگ بود که نمی‌توانستیم از آن قصه و داستان بسازیم، حتی قادر نبودیم آن را در قالب کلمات بریزیم و این عاملی بود که ما را دچار انزوا و غیر قابل فهم بودن، می‌کرد. ما نسلی در هم شکسته و آسیب‌پذیر بودیم که اصرار ما برای ثبت شدن در حافظه‌ی نسل بعد از ما بیراهه‌ای بود که آن‌ها را وادار می‌کرد تا از آن روی ‌برگردانند.