اثر ذن ریوکان

مترجم: امیرعباس زاهدی

انتشارات: انتشارات دیبایه

تعداد صفحه: ۱۰۴

ژانر: کلاسیک، شعر، غیر‌داستانی

جنسیت صدای مناسب: هرکدام

سن صدای مناسب: جوان، میانسال، پیر

درباره‌ی کتاب: یاسوناری کاواباتای فقید در سخنرانی دریافت جایزه‌ی نوبل خود در 1968، شعر ریوکان را که در بالا آمده است نقل کرده و افزود، ریوکان منتقل کننده‌ی جوهر و احساسات ژاپن کهن بود. دایستز ت.سوزوکی در کتاب «ذن و فرهنگ ژاپنی» خود نوشت: «وقتی ریوکان را بشناسیم، صدها هزار ریوکان را در دل‌های ژاپنی خواهیم شناخت.» کاواباتا وسوزوکی هردو احساس می‌کردند که ریوکان نمایانگر چیز بسیار ویژه‌ای در شخصیت ژاپنی است که برای همه‌ی آنانی که به راستی خواستار شناخت ژاپن‌اند، لازم است. زندگی و شعر این راهب گوشه‌نشین قرن هجدهمی را مطالعه نمایند. از دیدگاهی مذهبی نیز ریوکان بی نظیر است. [او] نمونه‌ای عملی از این اندیشه‌ی ذن بودیسم است: به روشنایی رسیدن وآن گاه به جهان بازگشتن با “چهره‌ای آرام و کلامی نرم”. او در زندگی‌اش به راستی دایگو، یعنی “ابله بزرگ” (تخلص ریوکان) بود. کسی که به ورای همه‌ی محدودیت‌های ساختگی، یعنی قید و بندهای خود ساخته‌ی بشری رفته است.

گزیده‌ای از متن کتاب: ریوکان گفته است: چه کسی می‌گوید شعرهای من شعرند؟ شعرهایم شعر نیستند بعد ازآن که فهمیدی شعرهای من شعر نیستند آن گاه می‌توانیم درباره‌ی شعر گفتگو آغاز کنیم و در خطوط دست‌نوشته‌ای که بر طرح خود نگاره‌ی اوست، می خوانیم: چنین نیست که آرزومند همنشینی با انسان‌ها نباشم امّا تنها زیستن، برای من راه بهتری است آن چه از من به ارث می‌ماند چه خواهد بود؟ گل‌ها دربهار ، کوکو درتابستان و برگ‌های شنگرفی پا ییز