اثر کوین پاورز

مترجم: انیسا دهقانی

انتشارات: شورآفرین

تعداد صفحه: ۲۰۸

ژانر: رمان، داستان

جنسیت صدای مناسب: مرد

سن صدای مناسب: جوان، میانسال

درباره‌ی کتاب: کوین پاورز (۱۹۸۰) شاعر، نویسنده و ‌سرباز سابق آمریکایی است که در هفده‌سالگی به خدمت ارتش درآمد، و در سال ۲۰۰۴ به عراق رفت و تا یک سال آن‌جا جنگید. «پرندگان زرد» روایتگرِ تجربه‌های پاورز به ‌عنوان تیربارچی است در جنگ عراق، که بلافاصله بعد از انتشارش، نیویورک‌تایمز از آن به عنوان یک شاهکار کلاسیک در ادبیات جنگی معاصر یاد کرد و آن را در فهرست ۱۰۰ رمان برتر سال ۲۰۱۲ قرار داد. موفقیت‌های «پرندگان زرد» تا آن‌جا بود که به مرحله‌ی نهایی جایزه‌ی ملی منتقدان آمریکا راه یافت، و سرانجام در همان سال توانست جایزه‌ی کتاب اول گاردین و جایزه‌ی پن‌همینگوی را از آن خود کند. «جنگ می‌خواست ما را در بهار بکُشد...» این جمله‌ی آغازین رمان است: شروعی قدرتمند برای روایتِ مرگ و دوستی. «پرندگان زرد»، روایتِ زندگیِ سرباز جان بارتلِ بیست‌و‌یک‌ساله و دَنیل مورفیِ هجده‌ساله است که همان‌گونه که جوخه‌شان درگیر نبردی خونین در شهر الطفار است، به زندگی ادامه می‌دهند. «پرندگان زرد» با توجه به تصاویر زنده و تمثیلات متافیزیکی درباره‌ی معصومیت ازدست‌رفته و کارکرد حافظه، از یک‌سو به نقل از نیویورک‌تایمز در کنار شاهکارِ تیم اُبراین - «چیزهایی که به دوش می‌کشیدند»- در مورد جنگ ویتنام قرار می‌گیرد، و از سوی دیگر به روایت گاردین، در کنار رمان‌های «در جبهه‌ی غرب خبری نیست» نوشته‌ی اریش ماریا رمارک و «نشان سُرخ دلیری» از استیون کرین قدرت‌نمایی می‌کند. دیوید اِگرز نویسنده‌ی برجسته‌ی آمریکایی و نامزد نهایی جایزه‌ی پولیتزر و خالق رمان مشهور «زیتون» در پاسخ به نشریه‌ی آبزرور درباره‌ی این رمان می‌گوید: «کتاب‌های زیادی را می‌توانم نام ببرم، اما کتابی که بیش از هر کتابی دوست دارم به همه پیشنهادش بدهم تا بخوانندش، پرندگان زردِ کوین پاورز است.» پرندگان زرد، روایت یک مرگ است؛ هر خط، تایید جسورانه‌یی است بر قدرت زیبایی در جان‌بخشیدن دوباره؛ چه این زیبایی خود را در طبیعت نشان دهد یا (بعدها) در هنر. هیلاری منتل، برنده‌ی جایزه‌ی بوکر خواندن این رمان یک ضرورت است، اگرچه کم‌تر کسی انتظار داشت از جنگ عراق رمانی خلق شود؛ پاورز، تصویری به شدت دقیق و هوشیارانه از مردان جنگ ارایه داده: مورف آسیب‌پذیر و مرموز، و استرلینگ بی‌رحم، اما به‌شدت آسیب‌دیده، به طرز حیرت‌آوری ترسیم شده‌اند، و این تصادفی نیست که نام خانوادگی شخصیت اصلی، ما را وامی‌دارد به شخصیتِ بارتلبی در داستان کوتاهِ «بارتلبی محرر» اثر هرمان ملویل فکر کنیم. پرندگان زرد، رمانی است که باید خوانده شود، نه‌فقط به این خاطر که شاهدی است بر یک جنگ مشخص، بلکه به دلیل نوع بینش انسانی و جهان‌شمولی که در خود دارد.

گزیده‌ای از متن کتاب: جنگ می‌خواست در بهار ما را بکُشد. وقتی علف‌ها، دشت‌های نینوا را سبز کرد و هوا گرم شد، ما بر فراز تپه‌های کم‌شیب آن‌سویِ شهرها و شهرک‌ها گشت می‌زدیم. بالای تپه‌ها و میان علفزارهای بلندی که باد آن‌ها را در گذرگاه‌ها خوابانده بود، مثلِ پیش‌قراولان با اطمینان حرکت می‌کردیم. وقتی خواب بودیم، جنگ، هزاران دنده‌ی خود را به دعا بر زمین می‌سایید. خسته و کوفته‌ ‌پیش می‌رفتیم و، چشم‌هاش در تاریکی باز بود و سفید. وقتی چیزی می‌خوردیم، جنگ روزه می‌گرفت و محرومیت‌هاش سیرش می‌کرد؛ عشق‌بازی می‌کرد، و با آتش و بمباران ‌مدام می‌زایید و تکثیر می‌شد. و باز در تابستان، وقتی گرما همه‌ی رنگ‌ها را از دشت پراند، جنگ باز قصد جانِ ما را داشت. خورشید بر پوست ما فشار می‌آورد، و جنگ شهروندان خود را به سایه‌ی ساختمان‌های سفید می‌راند. او بر هر چیز سایه‌یی سفید انداخته بود، مثل پرده‌یی بر چشم‌های ما. هر روز سعی می‌کرد ما را بکُشد، اما هنوز نتواسته بود. نه به ‌این دلیل که امنیت ما چیزی از پیش مقدر شده بود؛ گویی مقدر نبود ما نجات پیدا کنیم. واقعیت این است که اصلا چیزی برای ما مقدر نشده بود. جنگ آن‌چه را که می‌توانست می‌گرفت؛ صبور بود و بی‌توجه، به هرچیز: به اهداف یا مرزها یا این‌که خیلی‌ها تو را دوست دارند یا هیچ‌کس دوستت ندارد. وقتی من در آن تابستان به ‌خواب می‌رفتم، جنگ در رویاهام ‌سراغم می‌آمد و تنها هدف خود را به من نشان می‌داد: ادامه‌دادن، فقط ادامه‌دادن؛ و من می‌دانستم جنگ آن‌چه را که می‌خواهد انجام می‌دهد.

مدیر تولید: الهام عزیزی